Kopnięcia: Grupa 1 - Kopnięcie w przód - Ap Czagi

W tym wpisie przy pomocy 13 ilustracji postaram się opisać różnice i zastosowanie 3 odmian kopnięcia w przód.
Wydaje się, że każdy może je wykonać, trochę lepiej lub trochę gorzej. Do czego nadaje się najlepiej, zademonstrował Paul Newman w kultowej scenie słynnego westernu „Butch Cassidy i Sundance Kid” z 1969 roku. Joanna Jędrzejczyk w swojej biografii „Wojowniczka...” (str. 148) napisała: „To proste, że mogłabym na przykład wyprowadzać kopnięcia frontalne w kolano rywalki. Można wykluczyć przeciwniczkę z gry na bardzo długo, a to jest... nie fair... Przecież taki front kick jest jak strzał z pistoletu... Wolę wyprowadzać front kicki w głowę i łamać nosy.”

Kopnięcie w przód jest podstawową techniką nożną. Uczy równowagi, wzmacnia wszystkie mięśnie "dźwigacze", potrzebne do wyprowadzania kopnięć. Szczególną rolę pełni w treningu mięśnia dwugłowego uda - zginacza. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby, które zbyt mało czasu poświęciły na trening kopnięcia frontalnego, mają problem z zabieraniem wszystkich kopnięć.

Kopnięcie w przód można podzielić na 3 rodzaje:

WYRZUT

Wyrzut – polega na maksymalnym wykorzystaniu ruchu kolana. Stopa porusza się po łuku do góry. Kopnięcie na wysokość bioder to maksymalny pułap. Właściwie zastosowany pozwala jednym ruchem zakończyć walkę. W realnym, bezpardonowym starciu, celem dla niego są genitalia, bądź twarz, (ewentualnie korpus) pochylonego przeciwnika. Z tej przyczyny wyrzut nie znajduje zastosowania w konkurencji walki sportowej. Powierzchnią uderzeniową jest grzbiet stopy lub poduszka stopy.

Natomiast wysokie kopnięcie wznoszące wyrzutem, wykonane w wyskoku ruchem nożycowym, jest jedną z najpopularniejszych konkurencji sprawnościowych.

Jednoczesne, podwójne kopnięcie wyrzutem, często wykorzystywane jest jako element pokazów.

WBICIE

Wbicie to połączenie wyrzutu z silnym wypchnięciem biodra do przodu.

Celem dla wbicia jest głównie korpus. Powierzchnię uderzeniową stanowi poduszka stopy lub palce (w realnej walce – czub buta). W przypadku kopnięcia w twarz, powierzchnią uderzeniową może być pięta. Kopnięcie w twarz możliwe jest w tych odmianach walki, gdzie przeciwnicy ustawiają się frontalnie w mocnej postawie, z nastawieniem na silne parcie do przodu (MMA, Karate Kyokushin, Boks Tajski). W Taekwondo zawodnicy zazwyczaj ustawiają się bardziej bokiem, a podstawą taktyki jest duża mobilność, stąd wbicie frontalne raczej nie znajdowało zastosowania. Być może obecnie, po dołożeniu nowych sensorów do stópek w wersji WTF, stanie się bardziej popularne? Zawsze jednak istnieje duże ryzyko wytrącenia palców stopy, w przypadku zahaczenia nimi o rękę zasłaniającą korpus. W realnej walce wbicie stosuje się najczęściej w sytuacji, gdy jedna lub obie ręce przeciwnika są wyciągnięte i nie mogą osłaniać tułowia – przeciwnik wykonuje uderzenie, uchwycił Cię jedną lub dwoma rękoma, lub Ty uchwyciłeś jego jedną bądź dwie ręce.

PCHNIĘCIE

W odróżnieniu od wyrzutu, w tym wariancie ruch kolana odgrywa małą rolę. Kopnięcie polega na uniesieniu półprostej nogi i stopy w połowę dystansu pomiędzy Tobą, a przeciwnikiem. Uniesienie połączone jest z silnym wypchnięciem biodra, które ma tu zasadnicze znaczenie. Kopnięcie może być połączone ze ślizgiem nogi stacjonarnej. Powierzchnią uderzeniową jest podeszwa stopy lub pięta. W wersji WTF stosunkowo dużo punktów zdobywano pchnięciem na systemie elektronicznym firmy Adidas.

Na zdjęciach występują w kolejności od góry: Karolina Trybańska, Damian Domagała, Kacper Osiadło, Daria Ćwiklińska, Marek Malinowski, Bartosz Ćwikliński.