Istota Taekwondo: Nie ma rozciągnięcia, nie ma Taekwondo.

Na stronie Polskiego Związku Taekwon-Do można znaleźć następujące zdanie:

„W chwili obecnej techniki wykonywane z „falą” stanowią główną, najlepiej rozpoznawalną dla postronnego obserwatora różnicę pomiędzy techniką Taekwon-Do a taką, która nią nie jest. Podsumowując: nie ma fali, nie maTaekwon-Do.”

W moim przekonaniu bardziej słuszna jest parafraza powyższego:

Wysokie kopnięcia, kopnięcia obrotowe oraz kopnięcia wykonywane podczas wyskoku, zarówno pojedyncze jak i całe ich serie stanowią główną, najlepiej rozpoznawalną dla postronnego obserwatora różnicę pomiędzy techniką Taekwondo a taką, która nią nie jest. Podsumowując: nie ma rozciągnięcia, nie ma Taekwondo.

Moim celem było poznanie Tae Kwon Do w całości i cel ten osiągnąłem – dla mnie Taekwondo jest jedno. Taka była przecież idea powstania nazwy, która miała stanowić synonim dla określenia „koreańskie sztuki walki”. Nazwa „Taekwondo” miała stanowić znak rozpoznawczy i przeciwwagę dla Karate (japońskie sztuki walki) oraz Kung Fu (chińskie sztuki walki). Początkowo było tylko Tae Kwon Do. To polityka doprowadziła do podziału na Taekwon-Do i Taekwondo.

Taekwondo na świecie funkcjonuje pod szyldem całego mnóstwa organizacji i klubów. Zawsze jednak korzenie tych odmian sięgają Korei i mają swoje źródło w ITF lub WTF, a wspólnym ich mianownikiem są kopnięcia.

Daria Ćwiklińska - Bobolice 2011 r.

Z kolei nie ma wysokich i swobodnych kopnięć bez gibkości i ćwiczeń rozciągających.

Ćwiczenia statyczne stanowią fundament i zabezpieczają przed kontuzjami. To jednak dopiero „podkład” do kopnięć. W „Podręczniku Taekwondo” przedstawiłem mój zestaw statycznych ćwiczeń rozciągających, jako formę gimnastyki porannej zapewniającej fundament gibkości. O ile ktoś zdecyduje się zastosować do tych zaleceń, będzie przygotowany do treningu, na którym wystarczy już tylko krótka rozgrzewka.

Kolejnym krokiem są ćwiczenia dynamiczne. W pierwszej fazie tradycyjny trening zaleca wykonywanie wymachów prostą nogą w przód (Apczaoligi) oraz w bok (Jopczaoligi). Poza nimi należy trenować ruchy okrężne do wewnątrz i na zewnątrz zarówno w płaszczyźnie pionowej jak i poziomej.

Następnie należy wykonywać te same ruchy coraz bardziej uginając kolano.

Ja byłem bardzo „sztywny”. Nie miałem i nadal nie mam naturalnych predyspozycji do wykonywania szpagatu poprzecznego tzw. tureckiego. To co osiągnąłem było wynikiem mozolnej, wieloletniej pracy i doświadczeń. Pamiętam pomoc jaką otrzymałem od nauczyciela WF: ćwiczyłem sam, tak jak wielokrotnie, na korytarzu sali gimnastycznej. Nauczyciel przechodził obok, popatrzył i powiedział: „Ćwikliński, ty się nie rozciągniesz. Za stary jesteś”. Miałem wtedy 16 lub 17 lat.

Zdjęcia zamieszczone w poprzednim wpisie wykonane zostały w 1996 roku – byłem wówczas w wieku 34 lat. Sesja do „Podręcznika Taekwondo” pochodzi z kwietnia 2001 roku – 39 lat. Poniższe zdjęcie wykonane zostało dekadę później.

Bobolice 2011 r. - miałem wówczas 49 lat.

Szpagaty robiłem do roku 2013 tj. do 51 roku życia. Teraz po kilkuletniej przerwie uczę się pracy ze swoim coraz starszym ciałem od nowa. Zobaczymy, co z tego wyjdzie?

Koreańczycy w latach 80-tych rozciągnięci byli w ten sposób, że robili szpagaty podłużne tzw. damskie i potrafili się w nich obracać - w prawo i lewo. Niekoniecznie po drodze robili szpagat poprzeczny – w fazie obrotu unosili się często na rękach do góry. Ważne było to, że w szpagatach damskich tylna noga ułożona była bokiem. Tak więc były to obroty w jedną i drugą stronę, a na zakończenie głęboki skłon w siadzie rozkrocznym.

Aktualnie uważam, że najprostszym testem predyspozycji do rozciągania jest umiejętność, lub jej brak, wykonania głębokiego przysiadu na szeroko rozstawionych nogach.